ԻՐԱԿԱՆ ԱՅԼԸՆՏՐԱՆՔ

Ընդունված է ԱԺԿ հիմնադիր համագումարի կողմից
2001 թ. մայիսի 27-ին

Հայաստանի անկախության ձեռքբերումը հայ ժողովրդին ընձեռեց աննախադեպ հնարավորություն` հասնելու ազգային նպատակների իրականացմանը, ունենելու սեփական ուժեղ և մրցունակ պետություն, ապրելու արժանապատիվ, բարեկեցիկ և ստեղծագործ կյանքով: Ժամանակակից աշխարհում այդ բոլոր նպատակներին հասնելու նախապայմանը ժողովրդավարական և իրավական պետության կայացումն է:

Սակայն ժողովրդական ալիքի վրա իշխանության եկած մարդիկ ամեն ինչ արեցին երկիրը ժողովրդավարական ուղուց շեղելու համար: Պարտադրվեց հետամնաց երկրներին բնորոշ կառավարման ձև, որը “կիսանախագահական” անվան տակ, սահմանադրական հանրաքվեի արդյունքների կեղծմամբ, գործում է առ այսօր: 1995 թականից սկսած պառլամենտական և նախագահական ընտրություններում պարբերաբար արհամարհվում է ժողովրդի կամքը: Արդյունքում ձևավորվել է պետություն, որին բնորոշ են իշխանավորների անվերահսկելիությունը, համատարած կաշառակերությունն ու հանրային ունեցվածքի թալանը, տնտեսության փլուզումը, գյուղացու անելանելի վիճակը, գիտության, կրթության և մշակույթի աղետալի դրությունը, սփյուռքի հետ չկայացած համագործակցությունը և որպես հետևանք, ժողովրդի ծանր սոցիալական վիճակը, անհատի անպաշտպանվածությունը և արտագաղթը: Բացառությամբ ղարաբաղյան ռազմաճակատում ժողովրդի զրկանքների և արյան գնով նվաճած հաղթանակների` ազգի և պետության համար մնացած բախտորոշ հարցերում վերջին տասնամյակը կարելի է գնահատել որպես չօգտագործված հնարավորությունների ժամանակահտված: