www.A1plus.am, 21 Սեպտեմբերի 2007

70 տարի հայ ժողովուրդն ապրեց խորհրդային միության իշխանության ներքո: Մարդիկ գոհ էին իրենց կյանքից, սոցիալական վիճակից, աշխատանքային ռեժիմից ու հանգստանալու հնարավորությունից:
Մարդիկ դժգոհ էին ընտրելու հնարավորություն չունենալու համար: Ընտրելու հնարավորություն այսօր էլ չունենք:
ԱԺԿ նախագահ Շավարշ Քոչարյանը, որը կանգնած է եղել ղարաբաղյան շարժման ակունքներում, նկատում է.«Մենք ապրում էինք տոտալիտար համակարգում, ետտոտալիտար, բայց ամբողջատիրական համակարգում: Հիմա ապրում ենք ավտորիտար համակարգում: Երկուսն իրար նման են նրանով, որ երկու դեպքում էլ ընտրությունները նորմալ չեն գործում»: Հենց դրանով է տարբերվում է ժողովրդավարական համակարգը:
«Ուղղակի մենք, հրաժարվելով տոտալիտար համակարգից, չկարողացանք ժողովրդավարություն հաստատել: Այդ դեպքում, ընտրության տեսակետից, մենք կտեսնեինք էական տարբերություն: Հիմա կա տարբերություն, բայց էական չի»,- ասում է Շավարշ Քոչարյանը:

www.A1plus.am, 18 Սեպտեմբերի 2007

Նախընտրական մթնոլորտի մասին է «Ա1+»-ի զրույցը ԱԺԿ նախագահ Շավարշ Քոչարյանի հետ:

- Գիտակցող մարդկանց համար մնայուն հարցադրումը, որ կար Հայաստանում անկախության պահից եւ նույնիսկ մինչեւ անկախությունը՝ հետեւյալն է. ինչպիսի երկիր պիտի դառնա Հայաստանը: Սա է հիմնական հարցադրումը, սա էր ամբողջ բանավեճի նյութը, պայքարի առանցքը նախորդ իշխանության օրոք, այս իշխանության օրոք, որովհետեւ ակնհայտ է, որ պետությունը ուժեղ է մարդով, մարդու աշխատանքով, մարդու հողին կպած լինելով, հայրենասիրությամբ: Երբ այդ բոլորն ապահովվում է, պետությունն էլ է հզոր դառնում: Եվ ի վերջո հիշենք, որ շարժման ժամանակ կային երեք նպատակ` արդարություն, միասնություն՝ այդ թվում համայն հայության, եւ Արցախ: Երեքն էլ ըստ էության դավաճանվեցին: Այնպես ստացվեց, որ Շարժման ղեկավարները, գալով իշխանության, երեք գաղափարներից էլ հետ կանգնեցին: Այսօր երկիրը անարդար է, ազգային միասնականությունը բացակայում է, ավելին` երկրի ներսում տեղի է ունենում հասարակության ատոմիզացիա: Իսկ Արցախի հարցում, չնայած հաղթանակին, բանակցային գործընթացը դեռեւս ավարտված չի: Այս բոլորն ի մի բերելով, ակնհայտ է, որ բանավեճը պետք է գնար այդ հարցի շուրջ՝ ինպիսի՞ պետություն ենք. իսկ ցավոք սրտի, խոսքը գնում է անձերի եւ իրադարձությունների, դեմքերի եւ դեպքերի մասին, ավելի խորքային մոտեցում մենք չենք տեսնում:

- Դեմքերից խոսեցիք, Ձեր կարծիքով` ինչպիսի՞ն պետք է լինի ՀՀ նախագահը, ի՞նչ հատկանիշների պետք է բավարարի:

- Նախ ես գտնում եմ, որ նախագահի հատկանիշները երկրորդական են, առաջնայինն այն է, թե ինչի համար է գալիս, գալիս է, որ ի՞նչ անի: Առավել եւս հաշվի առնելով իրականությունը, որ փոխվել է Սահմանադրությունը, պետք է գիտակցել. նախագահը չունի այն լծակները, որ ուներ մինչ այդ. նա չի գործադիր իշխանության ղեկավարը, եթե չունի մեծամասնություն խորհրդարանում: Դա շատ էական է: Իսկ մենք այսօր խոսում ենք այն հնարավորության մասին, որ նախագահ է ընտրվելու անձ, որը չի ներկայացնում ՀՀԿ-ն. նա չի ունենալու գործադիր իշխանության լծակները, նա ընդամենը կարողանալու է ուղղորդել, հակակշռել կառավարության, մեծամասնության քաղաքականությունը: Այդ տեսակետից, առաջնայինը այն խնդիրներն են, որ իր առջեւ դնում է նախագահը:

«Հայոց աշխարհ»,
www.armworld.am, 25 Հուլիսի 2007

Եւ համապատասխանում է բոլոր չափանիշներին   

   ԱԺԿ նախագահ ՇԱՎԱՐՇ ՔՈՉԱՐՅԱՆԸ որպես դիտորդ հետեւել է ԼՂՀ նախագահական ընտրություններին եւ դրական լիցքերով է վերադարձել Ստեփանակերտից։ Երեկ “Հայացք” ակումբում ներկայացնելով իր դիտարկումները, բանախոսը անթաքույց գոհունակությամբ փաստեց, որ, անցկացնելով հերթական ազատ, արդար եւ թափանցիկ ընտրությունը, դեռ մի բան էլ գերազանցելով նախկին նշաձողը, արցախցիները եւս մեկ քայլ կատարեցին դեպի ժողովրդավարություն։
   Տեղի ունեցածի կարեւորությունն ընդգծելու համար Շ.Քոչարյանը զուգահեռ անցկացրեց Ղարաբաղի եւ Չեչնիայի միջեւ։ Խորհրդային կայսրության փլուզումից հետո անկախության ուղեգիծ որդեգրած ինքնավարությունների անցած ճանապարհին հետեւելով, ըստ նրա, “կարելի է արձանագրել երկու բեւեռ։ Մի բեւեռում Ղարաբաղն է, մյուսում՝ Չեչնիան։ Չեչնիան, ըստ էության, ստացավ անկախություն, բայց չկարողացավ տնօրինել այն, որովհետեւ դարձավ դաշտային հրամանատարների երկիր։ Երկիր, որտեղ, ըստ էության, չկա իշխանություն, որտեղ դատ ու դատաստան են կատարում հրապարակներում, Շարիաթի օրենքներով”։
   Իսկ ահա “Ղարաբաղը հստակ կայացել է որպես պետություն՝ իր բոլոր հատկանիշներով. քաղաքացիական վերահսկողության տակ գտնվող մարտունակ բանակ, պարբերաբար անցկացվող ընտրություններ բոլոր մակարդակներով՝ տեղական ինքնակառավարում, պառլամենտ, նախագահ”։

"Առավոտ", 10 Հուլիսի, 2007

ԱԺԿ նախագահ Շավարշ Քոչարյանը վստահ է, որ ընդդիմադիր դաշտում տիրող այսօրվա մթնոլորտը հույս չի ներշնչում, որ ընդդիմությունը նախագահական ընտրությունների կգնա մեկ միասնական կամ առանցքային թեկնածուով:

- Խորհրդարան չանցած ուժերի պահվածքը այսօր համարժե՞ք է իրավիճակին, մի տեսակ զարմանալի պասիվ չե՞ն:

- Նախ, կարծում եմ, դուրս մնացած ուժերը, այդ թվում նաեւ մենք, պետք է կարողանան վերագնահատել իրավիճակը, արվածը եւ չարվածը, այն սխալները, որոնք գործեց ընդդիմությունը վերջին տարիներին: Հիմնական հարց կա՝ արդյո՞ք ընդդիմությունն այս ընտրություններում հաղթեց եւ ձեռքից այդ հաղթանակը տարան: Կարծում եմ՝ ոչ ոք չի ասի, որ այդպես է: Ցավոք, այդպես չեղավ, եւ ընդդիմությունը ուղղակի պարտավոր է վերջապես վերագնահատել իր պարտության պատճառները եւ հասկանալ, թե ինչու չստացավ այն ձայները, որոնք ինքն ուզում էր: Առանց այս վերագնահատման, կարծում եմ, նախագահական ընտրությունները նույն արդյունքին կհանգեցնեն: Երեւի պետք է ծնվի նոր ընդդիմություն, քանի որ այսպիսի, այս ոճի ընդդիմությունը կարծես իրեն արդեն սպառել է:

ИА REGNUM,
www.regnum.ru, 09 июля 2007

Лидер Национально-Демократической партии Шаварш Кочарян отметил, что нельзя изначально говорить, что вывод российских баз из региона Самцхе-Джавахети и заселение турок-месхетинцев является последовательной политикой властей Грузии по вытеснению армян из региона. Вывод российских баз в основном обусловлен взаимоотношениями Грузия - Россия, Грузия - Европа. "Что касается заселения турков-месхетинцев в регион, то тут сама Грузия не в восторге от этой перспективы, хотя с учетом взятых на себя обязательств перед международным сообществом, они не говорят об этом вслух", - считает Кочарян. Сами турки-месхетинцы также не восторге от перспективы быть заселенными в Джавак, поскольку условия там, в том числе и природные, оставляют желать лучшего, заметил он, добавив, что если бы им был предоставлен выбор, они бы предпочли переехать в иной регион Грузии. Таким образом, по оценкам Кочаряна, факт оттока армян из региона основывается не только на этих факторах. "Хотя можно и провести некоторую аналогию с Нахичеванью, где мы также наблюдали "добровольный" отток армянского населения", - отметил лидер НДП. Комментируя армяно-грузинские отношения и необходимые шаги Армении по решению джавахской проблемы, Кочарян заметил, что первый вариант - постсоветский, который предполагал автономию, изжил себя. По словам Кочаряна, грузины боятся любой автономии, будь то культурная или административная.